USA 2013

Phat had ons gisteren op het hart gedrukt dat we op tijd bij de juiste uitgang van het hotel moesten staan en dus zijn we een uur van tevoren al up-and-about. Het is half 8 en zelfs op dit vroege uur zitten er in het casino al mensen aan de gokautomaten. Of misschien wel nog steeds. Voor het ontbijt beproeven wij ons geluk bij de in het Stratosphere gevestigde McDonalds restaurant maar die gok pakt ook niet geweldig goed uit. Ooit een ei-burger gezien met aan beide kanten pancakes in plaats van broodjes?

Keurig op tijd komt het busje van Heli USA de bocht om met onze chauffeur en gids van native amerikaanse afkomst. Wij zijn de eersten aan boord en rijden mee naar het volgende hotel, even buiten het centrum van Vegas. Daar pikken we Emma uit Australië op en scheuren we weer verder. Nu hadden we begrepen dat we verzameld werden door verschillende busjes en daarvandaan met een groepje naar Grand Canyon zouden rijden maar het blijkt dat we met de bus op pad gaan waar we al in zitten en eerst de hele meute moeten oppikken. Nu ja, het kan erger, zoals het oudere Engelse echtpaar die we even later ophalen, die dachten dat ze per vliegtuig naar de Canyon gingen.

Als we compleet zijn hebben we er nog een jong stel bij uit Brazilië en een vijftal jongeren uit Engeland. Dan kunnen we eindelijk op weg naar Arizona.

De eerste stop die we maken in bij de Hoover Dam. Onze chauffeurgids heeft onderweg al uitgebreidt verteld over deze dam en wat de bouw hiervan betekende voor de werkgelegenheid van zowel Las Vegas als voor het plaatsje Boulder. Een dergelijk bouwwerk was in die tijd (1931-1936) nog niet vertoond. Met de middelen van toen en de omstandigheden van de woestijn een onvoorstelbaar project waar duizenden aan hebben gewerkt en ruim 100 arbeiders het leven hebben gelaten.

We stoppen verder nog bij een uitzichtpunt (naam ontschoten), bij een café in het midden van de woestijn en bij een grote Joshua Tree. Van die Joshua Trees zien we er nog veel meer als we even later door een heel national forest rijden. Eigenlijk zijn het geen bomen maar is het familie van de Yucca. Ze zijn voor de mens niet erg nuttig. Er komen geen eetbare vruchten van en het hout is niet brandbaar en niet bewerkbaar. Het enige nut is dat ze schaduw opleveren.

Na bijna 3 uur rijden, waarbij de chauffeur enthousiast blijft vertellen, komen we aan op de bestemming: de Grand Canyon Ranch. Ook hiervan is de geschiedenis ons bijgebracht maar die zal ik niet herhalen. Het is in ieder geval een flinke ranch (165 vierkante mijl !!) volledig in de oude stijl. Het Wild-West thema van de attractieparken zeg maar, maar dan in de originele omgeving. Meteen al goed voor klikkende fotocamera's.

Men wil ons meteen aan de lunch zetten maar omdat we bij de cafe-stop al een en ander hadden ingenomen hebben wij daar nog even niet zo'n trek in. Geen punt, dan gaan we eerst paardrijden, nee helicoptervliegen, nee wacht we doen eerst een kleine show. De organisatie begint wat scheurtjes te vertonen maar dat mag de pret niet drukken. Er komt inderdaad een stukje show, waarbij een cowboy gitaar speelt en zingt terwijl drie anderen laten zien hoe je het vee bijeen drijft als je te paard bent. Het lijkt een toeristisch showtje maar dat is het toch niet helemaal. Er loopt hier namelijk wel degelijk een flinke veestapel rond die eens per 2 maanden wordt verzameld om te worden gecontroleerd en gemerkt.

Onderweg naar de helicopter, per paard en wagen, wordt ook verteld dat ze met bizons in de weer zijn en dat is nog geen gemakkelijke hobby. Er staat hiervan een exemplaar met jong in een hok een zo te zien zijn het inderdaad behoorlijk gevaarlijke dieren.

Na het tekenen van wat papierwerk, het wegen en ontvangen van de reddingsvesten kunnen we het heli platform op. De groep wordt in tweeën verdeeld. Hellen, Emma, de twee Engelsen en ik mogen eerst. Iedereen kan aan het raam zitten. Als we buiten staan wordt de helicopter aan de grond gezet en na wat bijtanken en schoonmaakwerkzaamheden (één van de vorige passagiers had kennelijk wel eerst de lunch genomen) kunnen we aan boord. Wat een geweld en kabaal zeg zo'n ding. Gelukkig zijn er koptelefoons aan boord die het geluid behoorlijk dempen en die het mogelijk maken zo nu en dan iets van elkaar te verstaan. Het is sowieso een erg luxe apparaat, er is zelfs airco in de cabine.

Nadat we zijn opgestegen is het een klein stukje vliegen tot aan de rand van de Grand Canyon en dan ontvouwt zich een waanzinnig schouwspel als we recht in de enorme kloof kijken en de Colorado rivier zien stromen. We zakken een eindje af tot in de kloof en scheren van het ene naar het andere uitzicht. Wat is dit prachtig zeg. De piloot probeert af en toe iets aan te wijzen maar we zitten alleen maar met een enorme grijns van oor tot oor om ons heen te kijken. Schitterend.

Als ook de tweede groep is geweest rijden we weer terug naar de ranch en kunnen we de paarden op. Alleen de Brazilianen hebben dit ook bij het totaalpakket erbij gekregen en zo gaan we met een klein groepje een bergtochtje maken. Eén van de cowboys vraagt of ik weet hoe western style paardrijden gaat. Ik heb alleen één keer eerder op een paard gezeten in Texas. Maar net als die keer is het nu ook weer eenvoudig achter elkaar aan sjokken. Voor Hellen niet zo spannend dus, voor mij prima. Hellen mag nog proberen om haar paard te laten draven maar die heeft daar duidelijk geen zin in.

Ook de lunch is geweldig: een sparerib, corn on the cob en baked beans. Jammer alleen dat de niet-paardrijders ongeduldig beginnen te worden. Het loopt een beetje uit. De chauffeur had gehoopt om 5 uur weer terug in Vegas te zijn en het is intussen al 3 uur geweest. Hij zet er dan ook een flink tempo in, onderweg nog steeds druk verhalen aan het vertellen over de geschiedenis van de stad. Als iedereen is afgezet bij het juiste hotel zit de dag erop.

We vinden in de Stratosphere een mexicaans eettentje en laten ons verwennen met buritos en fajitas. Daarna nog even de toren in met de lift die 23 mijl per uur omhoog schiet. Boven hebben we een goed uitzicht over nachtelijk Las Vegas. De attracties op de toren trekken ons vanavond niet zo. We hebben genoeg thrills gehad voor vandaag.