USA 2013

Als de rest van Nederland zich voorbereidt voor dé koninginnedag van de eeuw staan wij om half 6 op om ons voor te bereiden op onze reis naar Las Vegas. De bus en treinreis verlopen beide voorspoedig en dus zijn we ruim op tijd op Schiphol.

Omdat het online inchecken om een of andere reden niet wilde lukken moesten we dat nog ter plekke doen op daarvoor bestemde elektronische inchecksystemen. Ook daar kwam de boodschap, na het inscannen van het paspoort en invullen van de bestemming, dat er iets niet klopte en dat we het personeel van United moesten vragen om hulp. Ook met een dame van de luchtvaartmaatschappij naast ons wilde het niet en dus uiteindelijk toch met de koffers naar de drop-off balie, wat in eerste instantie alleen mocht na het inchecken.

Er werd een hoop ingeklopt bij het afgeven van de koffers en uiteindelijk kregen we dan toch allebei twee boarding passes mee. Alleen van de vlucht van Houston naar Las Vegas was de gate nog niet bekend. De douane waren we snel voorbij en daarna was er nog ruim voldoende tijd om een McOntbijtje naar binnen te werken.

Ruim om tijd komen we aan bij de gate om alle spullen door de machine heen te halen en dan is het wachten op het boarden. Dat duurt best een tijd en ja hoor, dan wordt er omgeroepen dat de vlucht een half uur vertraging heeft. Op zich geen groot probleem, we hadden 2 uur om over te stappen op Houston maar dat zal ook wel lukken in anderhalf uur.

Het toestel doet er ongeveer 10 uur over om de vaste grond weer te bereiken. Onderweg vermaken we ons met het kijken van een paar films en de verzorging is prima. Na de landing is het een stukje taxien naar de gate en al met al gaat er weer een kwartier af van onze overstaptijd. Dan komen we bij Immigration aan waar iedereen behalve het paspoort ook twee setjes vingers en duimen moet laten zien en een foto moet laten maken. Bij sommigen worden nog wat vragen gesteld. De rij vordert maar erg traag en overal om ons heen horen we mensen die zich zorgen maken of ze de aansluitende vlucht wel zullen halen. Voor ons staan ook Nederlanders die verder willen naar Las Vegas. Als we eindelijk de zaal kunnen verlaten hebben we nog iets meer dan een kwartier om de aansluiting te halen.

De koffers moeten we zelf ophalen en opnieuw afgeven. Dat gaat vlot, men is zo vriendelijk geweest om de koffers al naast de lopende band op te stellen. We grijpen onze roze en zwarte oysters, rennen bijna door de gang en proppen de bagage aan de andere kant in de machine. Nu is de vraag welke volgende gate we moeten hebben. Bij zo'n beetje iedere beamte die we onderweg tegengekomen zijn hebben we aangegeven dat we nogal haast hebben maar ze doen allemaal erg laconiek. Ook nu weer worden we gewezen op de rij om opnieuw door security te gaan. Veel keuze hebben we niet. Ook deze rij beweegt weer dramatisch langzaam. Iedereen moet weer sieraden en horloges afdoen, broekriem af, schoenen uit, laptops uit de tas, spullen door de röntgen en poppetjes door de bodyscan. Nog voordat we er doorheen zijn is de vertrektijd van ons toestel verstreken.

Een blik op de borden om te zien welke gate het moet zijn geeft ons vluchtnummer al niet meer aan. Een vriendelijke man van United verwijst ons naar de servicebalie. Gelukkig worden we kosteloos omgeboekt naar een ander toestel dat nu over ongeveer twee uur zal vertrekken. Tijd om maar weer wat te eten en drinken dus. Dan komen we ook al die andere passagiers weer tegen. We zijn duidelijk niet de enigen die het niet hebben gered.

Tegen half 6 lokale tijd kunnen we opnieuw boarden. We zitten allebei wel op dezelfde rij maar allebei aan een raam. Met een beetje goede wil van de medepassagiers kunnen we gelukkig wel naast elkaar zitten, naast de nooduitgang boven de vleugel. Wel fijn want de beenruimte is enorm. Het is nog zo'n 3 uur vliegen naar Las Vegas. Het landschap onderweg is prachtig. Nauwelijks bewoond gebied en erg ruig.

Bij de landing is het nog redelijk licht en we kunnen Las Vegas vanuit de lucht al goed aanschouwen. Al die bekende hotels kunnen we onderscheiden. Het is heel vreemd om zo'n plek eigenlijk al zo goed te kennen zonder er ooit geweest te zijn. Als we de terminal binnen stappen blinken de speelautomaten ons al direct tegemoet. Het is niet druk binnen maar er zitten hier en daar wat mensen die munten in de machines werpen. Aparte wereld hier.

Het is erg rustig bij de bagageband. De meeste mensen hebben alleen handbagage vanuit Houston meegenomen. Al snel kunnen we de koffers oppakken en naar buiten lopen. Daar stappen we op een shuttlebus die ons naar de autoverhuur brengt. Voor Fox moeten we nog met een tweede busje. Het is inmiddels goed donker geworden buiten. We zijn nu al 28 uur onderweg en behoorlijk uitgeteld. Het invullen van de formulieren vergt ook nog wel enige tijd en dan volgt een ingewikkelde discussie over verzekeren van de auto. In alle vorige Amerika reizen hebben we hier nog nooit echt mee te maken gehad. Nu wordt volgehouden dat we verplicht zijn om een verzekering af te sluiten voor meer dan de helft van de huurprijs. We zijn te moe om er heel lang over te blijven ruzieën en nemen de goedkoopste optie die ze hebben.

De weg naar het Luxor is ook nog niet in één keer gevonden en Garmin dirigeert ons eerst naar de Stratosphere Tower, helemaal aan de andere kant van de Strip. Zelfs als we wel bij het Luxor aankomen duurt het nog een half uur voordat de parkeergarage is gevonden. We zijn echt bekaf nu en niets lukt meer.

Nadat we zijn ingechekt droppen we de bagage op de kamer, eten in het hotel nog een snack en gaan dan snel uitgeteld naar bedje. We hebben er 31 uur opzitten. Morgen kijken we wel verder.